خانواده دوست

ازون جایی که خانوادم همش گیر میدن که نخودی (یعنی خودم) همش سرش تو خوابه و از سر کار برمیگرده ، بالشت و پتو از دوستاشه و هزار تا حرف و حدیث دیگه. منم کلی غصه میخورم که هیچ دوستی ندارم که باهاش تا سر کوچه برم یعنی وقتی ندارم. همه اینا مقدمه ای بود واس داستان امروز صبح.

2 روزی میشه که داداشم کله مبارک ما رو کچل کرده و میگه نخودی جونم پاشو واس صبحانه حلیم بخر. دیروز هم کی حوصله داشت خواب نازشو  ول کنه و پاشه بره واس حلیم. نه ماشینی داریم، نه دوس پسری که پاشه واسمون حلیم بگیره.

خلاصه دوره و زمونه بدی افتادیم. بابا و داداش ادم بشینه و دختر خونواده بره تو صف نونوایی و حلیم و اینا...

ای روزگار ولی خوشم میاد وقتی ساعت 6 برمیگردی، همه نگاها به ساعت خشک میشه و این نشون میده که تا این موقع شب کجا بودی.

خلاصه امروز ساعت 7 رفتم بیرون و این حلیم رو خریدم که داداشمون ویارشو داشت. بخدا خودم یه قاشق حلیمو نخوردم ببینم شوره تلخه یا چیه

و سریع به خونه بردم و به سمت شرکت راهی شدم