خانواده ی دورانی

تازگیا به این نتیجه رسیدم که غریبه ها نمی تونن جای خونواده آدمو بگیرن.

از بچگی یاد گرفتیم که:

اگه یه خانوم مهربونی رو دیدیم بهش بگیم خاله

اگه یه آقای محترم رو دیدیم بگیم عمو

ازونجایی که مدرسه خونه دوم آدم هستش بنابراین معلم حکم مادر دوم رو داره که عین مادر دلسوزه ولی نمی تونی اونو مادر صدا کنی و با توجه به شرایطی که داریم می تونیم خاله صداش کنیم.

پس این وسط فعلا جای عمه و دایی خالی هستش. فکرشو نکن چون فحش رو به عمه محترمه واگذار کردن.

وارد دبیرستان و دانشگاه میشیم برای اینکه یه ارتباط و دوستی سالمی داشته باشیم به طرف میگیم که عین داداشمی، می تونی داداش صداش کنی.

وقتی که عروسی میکنی به پدر و مادر طرف هم میگین: بابا و مامان

ولی بابا و مامان خودت کجا و بابا و مامان جدیدت کجا!!!

نمی دونم چه اصراریه که عروس حتما به مادر شوهرش بگه مادر یا مامان

همه اینا یه طرف ولی وقتی میخای این اسامی خطاب شده رو داشته باشی خبری نیس، نه خال ای نه عمویی نه داداشی نه مادری و نه پدری و خودت می مونی و خانواده مهربون خودت که یه تارشون به صد تا دنیا می ارزه البته فقط پدر و مادر و خواهران و برادرم